بعد از کربلا

بعضی‌ها چنان مَلک عذابند و از دور و نزدیک نیش می‌زنند که سر نمازها دعا میکنم خدایا مرا از اینها بگیر. دیگر چیزی از تو نمی‌خواهم. 

بعد از کربلا انگار آدم زودرنج تر میشود. آن همه نشاط و حس خوب ببینی و لمس کنی، بعد دوباره پرتت کنند توی لجن زار زندگی و این بار لجن ها را واضح تر ببینی، فاز دپرشن دست می‌دهد.

فکر می‌کنم خیلی بیشتر از اینها باید خون به جگر آدم شود تا کار ما و عالم درست شود.